علیرضا فدایی – ونکوور
المپیک زمستانی هیچ‌وقت به پرطرفداریِ المپیک تابستانی نبوده و نخواهد بود، چرا که بسیاری از کشورها در آن حضور ندارند یا حضور کم‌رنگ دارند.
اما این بازی‌ها هنوز در کشورهای خصوصاً اروپایی دارای محبوبیت است؛ محبوبیتی که بعید نیست رو به افول باشد.
پکن در حالی میزبانی این رویداد را پذیرفت که میزبانی کشور چین همواره با انتقاد و حرف و حدیث همراه بوده است. دولت کمونیست چین سال‌هاست که به‌دلیل عدم رعایت حقوق بشر و رفتارهای خصمانه در عرصهٔ بین‌المللی مورد انتقاد بوده است.
به تمام این‌ها معضلات و محدودیت‌های همه‌گیری کووید-۱۹ را هم اضافه کنید که دو سال است دنیا را درگیر کرده است. مطمئناً وقتی میزبانی چین مورد تأیید قرار می‌گرفت هیچ‌کس فکر نمی‌کرد این کشور مبدأ یک ویروس فراگیر باشد.
از محرومیت و قرنطینه‌شدن شرکت‌کنندگان به‌دلیل ابتلا به ویروس تا ورزشگاه‌های خالی از تماشاچی، از دوپینگ ورزشکاران تا فروپاشی روحی شرکت‌کنندگان، این المپیک مایهٔ آبروریزی بود.
دهه‌هاست که بازی‌های المپیک محل تبلیغات شرکت‌های بزرگ بین‌المللی است که عرصهٔ رقابت‌ها را ویترین نمایش خود کنند. سیاستمداران هم گویا محل نمایش و فخرفروختن قدرت کشورشان را به رخ می‌کشند.
پشت ظاهر پرزرق‌وبرق مراسم افتتاحیه و پایانی اما غم و شکنجهٔ ورزشکاران نوجوانی است که مانند یک مهره مورد استفاده قرار می‌گیرند.
ماجرای دوپینگ اسکیت‌باز نوجوان روس و اعلام انزجار دیگر ورزشکاران از رشته‌شان فقط نمایی از پشت پردهٔ ورزش رقابتی بود. نوجوانی که هنوز به سن قانونی نرسیده چطور از مواد نیروزا استفاده می‌کند و چرا باید از ورزش خود متنفر شود؟ مدال‌گرفتن در المپیک به چه قیمتی است؟ مگر بازی‌های المپیک محل دوستی و جایی برای تشویق ورزشکاران آینده نیست؟ وقتی که یک نوجوان زیر فشار خردکنندهٔ مربیان و مسئولان علناً می‌گوید از ورزش متنفر است، چه الگویی برای جوانانِ دیگر می‌ماند؟
برخلاف المپیک تابستانی که صدر جدول مدال‌ها در دست آمریکا، روسیه و چین است، تیم‌های نروژ و آلمان با تفاوت زیاد از نظر تعداد مدال‌های طلا در صدر قرار گرفتند تا آمریکا و چین در رده های بعدی قرار بگیرند.
تیم کانادا هم در ردهٔ یازدهم قرار گرفت و متأسفانه تیم هاکی مردان کشور به هیچ مدالی دست نیافت. اما تیم هاکی زنان کانادا و آمریکا دوباره در فینال مقابل هم قرار گرفتند تا باز هم تیم کانادا با مدال طلا مسابقه‌ها را به‌پایان برساند. از نظر تعداد بینندگان، این مسابقه نقطهٔ اوج مسابقات بود. این دو تیم به‌حدی با سایر تیم‌ها فاصله دارند که مدت‌هاست صحبتِ حذف هاکی زنان از المپیک است. شاید دلیل حذف‌نشدن این رشتهٔ ورزشی تا کنون همین پربیننده‌بودن این مسابقه بوده است. در نهایت المپیک یک کسب‌وکار بزرگ است.
متأسفانه تیم ایران که فقط با دو شرکت‌کننده در این مسابقات حضور داشت، باز هم موفقیتی به‌دست نیاورد. از آن بدتر، یکی از ورزشکاران تیم با تست مثبت دوپینگ مواجه شد.
مسابقات المپیک مانند اسب بیماری شده است که به‌زورِ داروهای نیروزا باید بدود و برای صاحبش کار کند. به بهانهٔ جدا‌نگه‌داشتن ورزش و سیاست از بسیاری از زشتی‌ها چشم‌پوشی می‌شود. اما در دوران شبکه‌های اجتماعی و دسترسی به پشت پردهٔ نمایش پرزرق‌وبرق، چهرهٔ این مجسمهٔ عظیم در حال ترک‌برداشتن است. این مسابقات سال‌ها است که از مسیر خود خارج شده و با توجه به هزینهٔ هنگفت برگزاری آن و ضررهای مالی گسترده برای میزبانان قبلی، دیگر آن واقعهٔ پرطرفدار نیست. اگر روال کنونی ادامه پیدا کند، شاهد نزول هر چه بیشتر این رویداد خواهیم بود.
